افسردگی علت اصلی بیماری های مرتبط با سلامت روان است در حالی که اضطراب شایع ترین اختلال سلامت روان است. همچنین نرخ پریشانی روانی، با شیوع بین 35 تا 38 درصد در سراسر جهان برآورد شده است. اما یک پژوهشِ مروری جدید (2023) به صورت گسترده و با متد علمی در مورد اثراتِ فعالیت بدنی و ورزش بر علائم افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی در جمعیت بزرگسال به مطالعه پرداخته است. نتایج این پژوهش قویا تاکید می کند که فعالیت بدنی برای بهبود علائم افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی در طیف گسترده‌ای از جمعیت بزرگسال، از جمله در جمعیت عمومی، افراد مبتلا به اختلالات سلامت روان و افراد مبتلا به بیماریهای مزمن بسیار مفید است. تا حدی که فعالیت بدنی باید به عنوان یک رویکرد درمانی اصلی در مدیریت افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی پذیرفته شود. یافته های این پژوهش نشان داده است که اثربخشی فعالیت بدنی در بهبودِ افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی، قابل مقایسه یا کمی بیشتر از اثرات مشاهده شده برای روان درمانی و دارو درمانی است.
این مطالعه در دو نسخه توسط دو بازبین مستقل انجام شده و نتایج نود و هفت مقاله بصورت مروری (1039 کارآزمایی و 128 119 شرکت‌کننده) وارد این پژوهش شدند. جمعیت شامل بزرگسالان سالم، افراد مبتلا به اختلالات سلامت روان و افراد مبتلا به بیماری های مزمن مختلف بود. همچنین این مطالعه نشان داده است که فعالیت بدنی با شدت بالاتر با بهبود بیشتر علائم همراه است. نقش مدیریت سبک زندگی، مانند ورزش، بهداشت خواب و رژیم غذایی سالم، بین دستورالعمل‌های بالینی در کشورهای مختلف دیده می شود. در دستورالعمل‌های بالینی ایالات متحده، روان درمانی یا دارو درمانی، رویکردهای درمانی اولیه هستند، در کشورهای دیگر مانند استرالیا مدیریت سبک زندگی به عنوان رویکرد درمانی خط اول توصیه می شود اگرچه در عمل، درمان دارویی اغلب ابتدا ارائه می شود. صدها کارآزمایی تحقیقاتی برای بررسی اثرات فعالیت بدنی بر افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی انجام شده است، که بسیاری از آنها نشان می‌دهند که ورزش ممکن است اثرات مشابهی با روان درمانی و دارودرمانی داشته باشد. مقاومت بیمار، دشواری تجویز و نظارت بر فعالیت بدنی در محیط‌های بالینی، و همچنین حجم عظیم مطالعات غیرقابل قیاس، احتمالاً برداشت های متفاوتی را در مورد این موضوع به همراه داشته است. اما این پژوهش علمی، جامع‌ترین مرور سیستماتیکی است که تا به امروز در مورد تأثیرات همه حالت‌های فعالیت های بدنی بر علائم افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی در جمعیت بزرگسال انجام شده است.
در حالی که فواید ورزش برای افسردگی و اضطراب به طور کلی شناخته شده است، اغلب در مدیریت این شرایط نادیده گرفته می شود. علاوه بر این، بسیاری از افراد مبتلا به افسردگی و اضطراب دارای بیماری های همراه هستند و فعالیت بدنی برای سلامت روان و مدیریت بیماری جسمانی آنها نیز مفید است. این امر بر نیاز به ورزش به عنوان یک رویکرد اصلی برای مدیریت افسردگی و اضطراب تاکید می کند. همه حالت های فعالیت بدنی از شدت کم یا متوسط تا زیاد موثر هستند. آنچه قبلاً شناخته شده در این حد بود که فعالیت بدنی ممکن است اثرات مشابهی با روان درمانی و دارو درمانی برای بیماران مبتلا به افسردگی، اضطراب یا پریشانی روانی داشته باشد. اما یافته های جدید این مقاله مروری نشان می دهد که فعالیت بدنی برای کاهش علائم خفیف تا متوسط افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی در مقایسه با مراقبت های معمول در همه جمعیت ها موثر است. یافته های پژوهش بر نقش مهم فعالیت بدنی در مدیریت علائم خفیف تا متوسط افسردگی، اضطراب و پریشانی روانی تاکید می کند. بهبود در همه جمعیت‌های بالینی مشاهده شد، اگرچه میزان تأثیر در جمعیت‌های بالینی مختلف متفاوت بود. بیشترین مزایا در افراد مبتلا به افسردگی، زنان باردار و برای زنان پس از زایمان، افراد ظاهراً سالم و افراد مبتلا به HIV یا بیماران کلیوی مشاهده شد.
همانطور که گفته شد یافته های پژوهش نشان داد که همه نوع فعالیت بدنی در بهبود موثر است از جمله ورزش های هوازی، مقاومتی، ترکیبی و یوگا. اثرات مفید ورزش بر افسردگی و اضطراب ناشی از ترکیبی از مکانیسم‌های مختلف روان‌شناختی، عصبی و فیزیولوژیکی و اجتماعی است. به عنوان مثال، ورزش مقاومتی بیشترین تأثیر را بر افسردگی داشت، در حالی که یوگا و سایر تمرینات ذهن و بدن برای کاهش اضطراب مؤثرتر بودند. علاوه بر این، یافته‌های پژوهش نشان داده است که فعالیت بدنی با شدت متوسط یا شدت بالا نسبت به شدت‌های پایین‌تر مؤثرتر بودند. فعالیت بدنی با مکانیسم های مختلف عصبی مولکولی از جمله افزایش بیان عوامل نوروتروفیک، افزایش در دسترس بودن سروتونین و نوراپی نفرین، تنظیم فعالیت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز کلیه و کاهش التهابِ سیستمیک، افسردگی را بهبود می بخشد. بنابراین، ورزش با شدت پایین ممکن است برای تحریک عصبی و هورمونی ناکافی باشد. بنابراین پژوهشگران فعالیت بدنی با شدت و یا متوسط و چندوجهی را بیشتر توصیه می کنند.
رفرنس مقاله علمی؛
