یافته‌های پژوهشی جدید نشان می‌دهند که یک سوء گیری اجتماعی گسترده در مورد استفاده از ابزارهای خودکنترلی برای رسیدن به اهداف وجود دارد. عموم مردم گمان می کنند که اگر کسی برای رسیدن به اهدافش از برنامه یا راهبردهای کمکی برای خودکنترلی استفاده بکند در مقایسه با کسی که بدون استفاده از این برنامه ها به اهداف خود می رسد ضعیف تر است. این قضاوت اجتماعیِ سوگیرانه و نادرست، باعث شده است که خود افراد نیز برای رسیدن به اهدافشان ترجیح دهند از چنین تکنیک یا برنامه هایی استفاده نکنند. این تحقیق به وضوح نشان می‌دهد که چگونه ادراک و قضاوت های دیگران می تواند بر انتخاب‌های شخصی افراد بدون آنکه بر آن آگاه باشند، تأثیر گذاشته و آنان را از مسیر روشن و علمی تر در رسیدن به اهداف و برنامه هایشان گمراه کند.
حداقل از زمان هومر و در اساطیر باستانی از جمله در افسانه ادیسه، بر کارآمدیِ استراتژی‌های بیرونی برای کنترل شخصی و جمعی در برابر وسوسه ها اشاره شده است.
اودیسه برخلاف بسیاری که گمان می کردند صرفا با نیروی اراده می توانند در برابر افسون سحر انگیز آوازهایِ سیرن در دریای متلاطم مقاومت کنند اما نتوانسته بودند، تصمیم هوشمندانه ی دیگری گرفت او گوش یارانش را با موم پر کرد و خود را نیز به دکل بست تا دچار افسون و سرگردانی آوازها نشود و با این تدبیر توانست به خانه بازگردد...
بنابراین این دانش که افراد می توانند از راهبردهای بیرونی برای غلبه بر مشکلات خودکنترلی استفاده کنند، قدمت هزاران ساله دارد اما مهمتر اینکه یافته های پژوهای متعدد در علوم نوروساینس و روانشناسی نیز اثربخشی این راهبرد های بیرونی را برای یاری در رسیدن به اهداف و خودکنترلی تایید می کنند. مزایای استفاده از برنامه و استراتژهای بیرونی برای اهداف مختلفی از جمله ترک اعتیاد، الکل، کاهش وزن، برنامه های پیشرفت تحصیلی و شغلی یا پس انداز پول و استفاده کمتر از شبکه های مجازی و ... ثابت شده است.
اما استفاده ی کم مردم از این برنامه ها و راهبردهای بیرونی و افسانه های غیر علمی درباره ی کارکرد نیروی اراده انسان، کنجکاوی پژوهشگران را برانگیخت. پژوهش حاضر در این راستا انجام شده و طبق ارزیابی و یافته های آن مشخص شده است که افرادی که به قدرت اراده برای مقاومت در برابر وسوسه ها و عادتهایشان متکی هستند، نسبت به افرادی که از راهبردهای بیرونی مانند برنامه های مسدودکننده اینترنت یا محدود کننده میزان استفاده از شبکه های اجتماعی یا ترک اعتیاد و الکل و ... استفاده می کنند، در نگاه دیگران و در قضاوتِ اجتماعی، قوی تر و قابل اعتمادتر ارزیابی می شوند.
این مطالعه با بیش از 2800 شرکت‌کننده آمریکایی در آزمایش‌های آنلاین انجام شده و درک درست و عمیقی را درباره ی حداقل یکی از دلایل اصلی عدم استفاده ی افراد از روش‌های کمکی برای دستیابی به اهداف شان را نشان داده است. در این پژوهش و با سناریوهای فرضی آن، مشخص شده است که شرکت‌کنندگان افرادی را که از نیروی اراده استفاده می‌کردند در مقایسه با افرادی که برای خودکنترلی، برنامه های راهبردی بیرونی را انتخاب می‌کردند، قابل اعتمادتر و قویتر ارزیابی می کنند. افراد نیز با غرقگی در همین قضاوت های سطحی و عمومی دیگران، انتخاب و استفاده از راهبرد و کمک های بیرونی را در مسیر رسیدن به اهداف شان را نشانه ی کمبود اراده و شخصیت خود تلقی می کنند.
با بررسی نقش قضاوت‌های بین فردی و اجتماعی در چنین پژوهش های علمی، اکنون می‌توانیم عمیق تر درک کنیم که چرا عموم افراد علیرغم آگاهی از اثربخشی استفاده از برنامه های یاری رسان در رسیدن به اهدافشان به نسبت تکیه ی صرف به نیروی اراده، ممکن است این برنامه های سودمند را انتخاب نکنند.
یکی دیگر از یافته های تکمیلی این پژوهش که با هفت مطالعه (دو مطالعه تکمیلی) انجام شده نیز تایید کرده است که شرکت‌کنندگان وقتی فکر می کردند که دیگران ممکن است متوجه این موضوع شوند که آنان از برنامه های خودیاری برای کنترل خویشتن استفاده می کنند احتمال انتخابشان، به شدت کاهش پیدا کرده و اگر تصمیم به استفاده از این راهبردهای بگیرند ترجیح می دهند که این موضوع کاملا خصوصی بماند...
رفرنس؛
